MADENCİNİN NEFESİ

Karaya çalan ellerimle bölüþtüðüm,
Kuru somundan kalan parçalar týkarken boðazýmý
Kesiliyordu nefesim.
Bu kýyamet sahnesini andýran tablonun içerisinde,
Kulaðýmdan atamadýðým seslere karýþýrken feryadým.
Göz bebeklerim büyüyordu!
Ölmeden, girdik ya topraða!
Ölmeden!
Bir kefene bile sarýlamadan,
Naþým omuzlarda taþýnmadan,
Yani yine kimseyi yormadan, yük olmadan
Pata küte oldubitti her þey!
Ne kadar da çabuk ve kolay!
Zaten hep bir çengel geçilirdi, boðazýma.
Bir insan nefes vermeye korkar mý?
Hep geri alamayacaðýmý düþündüm oysa
Göçük hayatlarýmýzýn kahramaný olamamýþtýk belki;
Ama bu göçükte aramýþtýk umutlarý.
Çalýþýyorduk, alýn teri döküyorduk!
Nefesimiz kesiliyordu, ama yaþýyorduk…
EMRE BAÞ
MAYIS 2014

Sosyal Medyada Paylaşın: