Zamanýn arsýzlýðýnda yelken açtým,
Ýpleri gererken ellerim kanýyor,
Yok oluþlarýmdan küçük yelkenliler yaptým,
Cam þiþelerin içine hapsettim,
Emanet ettim dalgalarýna denizlerin,
Onlardan nasýl uzaklaþtýðýmý izliyorum.
Zaman akýp gidiyor,
Oysa kalan benim, yüzüp giden onlar,
Hep yanlýþ yerde yanlýþ zamanda nasýl durabildim,
Hayret ediyorum.
Bu serzeniþlerimi sebepsiz sanma,
Anlamak için kaldýr kafaný biraz,
Göðe bak, ýþýl ýþýl,
Güneþ, öðleden hemen sonra,
Mevsiminin ayazýna inat,
Tatlý bir veda mutluluðunda.
Fakat aldanma;
Tüm yalancý bahar güneþleri gibi,
Ateþlerde donmayý öðretiyor sana.
Rüzgâr sersefil bir coþkunlukta,
Suyun bile gözlerinin feri kaçmýþ,
Çarpa çarpa eskitmiþ kayalýklar,
Ýçini çize çize üzmüþ gemiler.
Yýllar süpürmüþ sahilinden.
Yine de deniz denizliðinden ne yitirebilir ki?
Ýnsan da böyle iþte;
Aslýnda kim ise, hep ona dönüyor.
Yitirmiyor içindeki iyiyi ya da kötüyü,
Hayatýnýn aktörlerine biçtiði rol kadar,
Deðer veriyor ya da vermiyor
Zaman tükeniyor,
Aktörler deðiþiyor.
Haksýzlýklar yapýldýðýyla kalýyor,
Ýyilikler denize atýldýðýyla,
Yelkenler rüzgâra yenik düþtüðüyle.
Deðiþmiyor iþte.
Labarnas