ayşegül

ben hiç büyümedim
en son yaþ aldýðým da dokuzundaydým
zarif,incecik,ipek saç örgülerim ve kocaman gözlerimle,
hayata,kücücük bir evin,kücücük penceresini kaplayan
kocaman bir begonyanýn arkasýndan baktým...
þarkýlar söylerdim,neþeli güzel þarkýlar
mutlu bir çocuktum galiba....
kendi yaptýðým bez bebeklerimle oynarken gören büyüklerim sorardý da
büyüyünce ne olacaksýn diye
gelin olacaðým ben derdim,gelin upuzun duvaðýmla...
büyüdüm mü ben anne,onun için mi beyazlar giydirdiler bana...
o son yaz tatilimmiþ meðer,
el salladým giderken okuluma
hoþçakalýn dedim,
okulum,
caným öðretmenim,
sevgili arkadaþlarým hoþçakalýnn
anne,nasýlda kýzmýþtýn sen bu vedama...
ama anneciðim,kulaðýma fýsýldadýlar rüyam da benim
bir daha hiç göremeyecekmiþim onlarý diyerek
kendimi savunmuþtum tüm çocuk masumluðumla....
yalan söylememiþler meðer,rüyama giren o melekler..
tutup götürdüler beni ellerimden
bayramlýk elbisemin ve ayakkabýlarýmýn kanla kirlenmesine aldýrmadan
baþka bir bayram yerine...
kaybolmadým ben anne,korkma üzülme
aðlama hiç olur mu
sonsuzlukta bende melek oldum onlarla....
emine rezzan sipahi




çocukluðumun en acý hatýrlarýndan biridir sevgili arkadaþým ayþegül’ü kaybetmem..tamda böyle günlerdeydi onun aramýzdan ayrýlýþý tam da bu günlerdeydi bayram arefesinde ve okul tatilindeydi...
aradan çok uzun yýllar geçti fakat onun kaybetmenin üzüntüsü hala çok yeni..ben özellikle þunu rica ediyorum tatile çýkacak insanlardan trafikte seyrederken lütfen trafik kurallarýna ve hýz limitlerine uyalým..önce kendiniz ve sonra baþka insanlarýn can güvenliði açýsýndan hayatlar yarým kalmasýn...
Sosyal Medyada Paylaşın: