İnsanlaşma..

Yalnýzlýðýn verdiði huzur
Kalabalýklarda bulunmadý hiçbir zaman…

Deli insanlarýn deli gözlerinden
Zehirli oklar yayýlýrdý hep…

Suskun kalmanýn sýkýntýsý
Galip gelmedi hiçbir zaman
Boþ konuþmanýn verdiði
Geçici keyiflere…

Oysa,
Keyiflenmeyi oturup sýkýlmak bildik;
Bir vida gibi geçmiþimize,
Bir kelepçe gibi sevdamýza,
Bir kördüðüm gibi davamýza!...

Oysa,
Bir davamýz bile yoktu!
Uðruna kan aðladýðýmýz þey,
Kan çanaklarýmýzý doldurmadý belki
Ruhumuzu beslemeye…
Ama gözlerimiz þahitti
Kan çanaðý donukluðuyla,
Dolmuþluðuyla,
Gözyaþýyla ve,
Göz göz olmuþluðuyla…

Yalnýzlýðýn verdiði huzur
Kalabalýklarda bulunmadý hiçbir zaman…

Bilgiç insanlarýn bilgiç sözlerinden
Zehirli iðneler yayýlýrdý hep…

Kendini bilmiþliðin zirveleri
Saman balyalarýnýn tepelerine
Pisleyen kuþlarýndý!...

Oysa,
Biz kendimizi bilince
Temizleniyorduk!
Uðruna savaþtýðýmýz þey,
Ýki kelime etmeden anlaþtýklarýmýzdý!..

Susunca ve susarak arýnýyorduk
Ahýr kokularýndan!...
Ve saman çöplerinden dostlarýmýz vardý!
Bir tepeleme olmasak da,
Birlikte derilip çatýlýyorduk..
Zirvelerimizde dostluk ocaðýnýn bacasý,
Mütevazi barýnýp, sonsuzluða tütüyorduk...

Az ama birlikte olmanýn huzuru
Kalabalýklarda bulunmadý hiçbir zaman…
Biz konuþarak deðil,
Tüm koklaþmalar ve kokulardan uzak,
Susarak insanlaþýyorduk!





Sosyal Medyada Paylaşın: