Acýlarla boðuþan sevdamý gözyaþlarýmla kucaklarken Gülümsemenin lâl düþleri sessizliðiyle kayboluyorum Yokluðunla kalbim derin yarýklarla þiddetle çarparken Týpký sohbahar yapraklarý gibi tek tek dökülüyorum...
Elvedan bedenimde ölüm gibi acýya yer açarken Ruhumda pervaneleþen özlemlerin benliðimi yakýyor Göðüs kafesimin giz yerinde sýcaklýðýný hissederken Hayatýmýn her salisesi yokluðunla yetim kalýyor...
Her sabah senin gül kokunu içime çekerken Evimizin odalarý kýþ masalý gibi hüzün kokuyor Hasretinin prangalarýyla kokunla yaþarken Ebediyen nefesimin her zerresinde var olacaksýn..
Mehmet ÖKSÜZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Öksüz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.