alacakaranlýðýn ardýnda biri kapýlarý kilitliyor aðýr dualarla okuyoruz gümüþ bir sim üzerine öyle düþüyor ki yýldýzlar kendimi kaybediyorum kapatýlmýþ bir güneþin yüzüyle ölüyoruz çocuklarýmýzý sýrtlayarak bahçelerin çiçeklerini yediði zamana doðru.
müziði demire çeviren sessizlikler var gökkuþaðýnýn erimesi gibi kýyýdan kýyýya, kavaðýn ve çanlarýn melemesinden anlýyorduk bir renk, karanlýðýn en aymaz elleri annemizin koynunda soðuyorduk yavaþ yavaþ tek servi aðaçlarý söylüyordu þarkýsýný aðýr bir ormanýn bileþiminde zaman sadece rüzgar sývýþýp geçiyor bir taþa ötekine.
duvarlarýmýzda ise yazýlar okunmuyor sýrtýmýzda çýrýlçýplak ayýplýðýmýz büyük bir boþlukla kopan kopana mezar taþlarý üzerimizde aðaçlar öpüþerek yabancýlaþýyor
her ölü kendisiyle oynuyor artýk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
lacivertiğnedenlik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.