- "insan" denilen bir canlý, bir "tesadüf"üm, hücrelerimde yýldýz tozunu ve hayat ýþýðýný aþk ile barýndýran. Yaþadýðým serüven de hep umut iþçisiydi benim yorgun benim hamal yüreðim. Ol sebep le; ne aþk’sýz, ne ýþýk’sýz, ne de sensiz kalamam"-
Ben; yaþamým boyu, hesapsýz kitapsýz yalansýz dolansýz sevdim. Gönül verdiðimi ve hiç bir sevdiðim/i, ne nokta koyup "son"ladým ne de üstüne hoyrat bir çizgi çekip silmedim. Yani aþký asla ben öldürmedim. Benden iç’re "ben" bildim, can bildim, sýnýrsýz ve sonsuz sevdim. O/nlar mutlu mesut yaþadý heyhat, hep ben öldüm. Dönüp de son kez ardýma baktýðýmda yaþadýðýný sanan "diþi" ve sevmeleri sadece "küçük hesap" iþi çooook "ölü Brütüs/ler" gördüm ! "Yine de seveceðim" dedi kalbim; sadece umutlu güldüm... güldüm... güldüm !
(Kýsa not: Yine de o ölülerimi deðerli anýlarýma, en kýymetli hazinelerim olarak gömdüm)
04/05:06:2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.