GÜN BİTER GÖZLERİN KALIR BENDE

Hiç bu kadar çaresiz olmamýþtým biliyormusun?
Hiç bu kadar yalnýz,
Hiç bu kadar kimsesiz.
Yaz günü üþümek de neymiþ!
Senden sonra anladým.
Demek ben seninle kalabalýkmýþým?
Demek kimim kimsem senmiþsin,
Oysa kýþ günü,
Nefesin yüzüme deðince,
Coðrafyam deðiþir,
Sýcak iklimlerde sanýrdým yüzümü.
Gözlerim gözlerinden bakardý,
Maviye,
Yeþile.
Ta ki sen umudumu alýp gidene kadar,
Oysa ben gamzelerini dolduracak kadar bir mutluluk istiyordum.
Çok þeymiydi,
Nefesini istemek,
Gülüþünü istemek,
Seni istemek.
Çok þeymiydi söylesene.
Hiç bu kadar yalnýz olmamýþtým ben,
Senden sonra anladým bunu.
Kalabalýklar arasýnda yalnýzlýk nasýl bir þey,
Tutunacak bir elin,
Baþýný koyacak bir omzun olmadýðýný,
Anladým iþte.
Baþtan aþaðý düz bir mektup gibiyim senden sonra,
Ne bir selam,
Ne bir merhaba düþer gecelerime.
Nasýlsýn diyen sesin özledim
Karanlýk gecelerde yýlldýzlara tutunup geldiðin,
Yaðmurum dediðin,
Ýklimlerini özledim.
Býrakýp gittiðin o þehir yýkýldý,
Tüm çiçekleri soldu,
Denizi kurudu,
Kuþlarý býrakýp gitti.
Þimdi hercai bir menekþe var penceremde,
Her sabah bana bakan,
Gün ýþýðýyla yüzüme gülen bir menekþe.
Gün biter
Gözlerin kalýr bende.
Ay düþer gamzelerine,
Bir kuþ havalanýr gülüþlerinden
Güvercin yuvasýdýr kipriklerin.
Artýk zamanýdýr
Gelme desem de
Geldiðin saatler.
_____Cengiz Yýlmaz/Þiir Baba/30/05/2016/
Sosyal Medyada Paylaşın: