Bir solukta dolaþýverdim eski þiirlerimi, "Rüzgarlarý öpmek, Ve Tanrý beni yine unuttu, Ustalarla sohbet, Ihlamur aðacý, Çile, Avare yýldýz ve niceleri... Hüzün yazan, isyan eden þiirler. Adanýn dilsizliði. Ihlamur aðacýnýn sarkýk çiçeklerinin dostluðunda, Güneþe, ýtýra sesleniþ. Onlarla birlikte þafaklarý bekleyiþ.
Bir meleðin elimden tutuþuyla, Ýçinde yedi rengi barýndýran gözlerinde kaybolup, Hüznü þaþkýna döndürüþüm. Öyle derin öyle manalý ki. Sanki yýllardýr konuðuyum her tabakasýnýn. Gök yine yere inmiþ, Oturmuþ derinliðine. Ve aydýnlýðýna adanmamak Mümkün mü? Haliyle, Kuduran fýrtýnalar susmuþ, Denizle gökyüzünün seviþmesini izliyor.
Deliþmen çocuðun, Karciðar þarkýlardan uyanýþý, Bir seyahat name yazacak kadar dolup taþan, Birikimin teslim oluþu. Lal olan þiirler sevda penceresinden, Hayata bakarken hecelerin diriliþi. "Tanrýnýn yazdýðý þiircesine" sevmenin, Doyumsuz tadý. Yoldan, aldan alýnan sevginin, Yalnýzca bala çalýnýþýnýn hazý. Yüzyýllýk kargý gibi dönen baþýn, Aþk sarhoþluðu.
Yalnýzlýðýn saf direniþinde, Rüzgarlarý öpmüyorum artýk. Unuttum Azraille koklaþtýðým geceleri. Yarým asýrlýk ömrün kaygýlarý tükenirken, Ruhumu ateþleyen kývýlcým, Denizin beyaz köpüklerinde, Özü "yar" olan bir yakamoza dönüþtü. Havanýn nefes alýþlarý kuþ cývýltýlarýnýn eþliðinde, Soluklanýyor. Sonra yüzlerce, binlerce derin nefes.
Geçmiþte, Çýrýlçýplak soyunan gün, Gölgeler arasýnda çimvari bir havaya bürünüp, Yeþille mavi giyinmiþ üzerine, Geceye varýþda ise; Dolunayýn güler yüzü þaþkýnlýkla tebessüm ediyor. O da mutluluðun farkýnda, yýldýzlarda. Þafak vaktini anlatmaksa hiç kolay deðil, Güzellikler bir dereceye kadar anlatýlabilir, Kalaný yaþamadan bilinmez. Daðlarýn arasýndan usul usul yüzünü gösteren güneþ, Her zamanki ortaðým. Onunla her þeyi olduðu gibi, Yaþadýðým mutluluðu da paylaþýyorum.
Ve "Tanrý" imtihanýn bitti derken, Þükürle açýyorum avuçlarýmý. Toz kokan penceremden içeri, Çiçek kokularý yayýlýyor artýk. Cehennemin esamesi okunmazken, Dünyada cenneti görmek bu olsa gerek. Bilerek, bilmeyerek yaptýðým hatalarý unutturan, Bir cennet kokusu ki, Ýliklerime kadar hissediyorum.
Ey yüzünden nur akan! Asude gülüþlerin kadýný. Sevdanýn sarhoþluðunda Her sabah yeni bir bahar, Her gün yeni bir heyecan. Sevdan öylesine sinmiþ ki benliðime, Her þey seninle öylesine güzel ki, Erguvan aðrýlarý ile Uyandýðým sabahlar yok artýk.
Bir bir tarýyorum eski þiirleri; Bir tanesi daha takýlýyor gözlerime. Ben sana sitem etmemiþ miydim "Hayaloðlu usta" Dememiþ miydim, "Isterim, sen de ben gibi yan, ömrünce hep aðla. hep aðla, bu benden, son dua, bu benden, ayrýlýk hediyesi olsun..." Diye isyan ediþin yanlýþ diye Söylememiþ miydim bak "Nazým ustaya" "Erkeðin kadýna: -Seni seviyorum, ama nasýl, avuçlarýmda camdan bir þey gibi kalbimi sýkýp parmaklarýmý kanatarak-kýrasýya çýldýrasýya..." Demesi kadar güzel bir þey yok diye...
Ben iþte öyleyim artýk, Eski þiirlere nazire yapacak kadar seviyorum. Hemde tam öyle; "avuçlarýmda camdan bir þey gibi, kalbimi sýkýp, parmaklarýmý kanatarak, Kýrasýya, Çýldýrasýya" Ýsyanlarýmdan kýrýntý bile kalmadý, Ýþin doðrusu ben de senin gibi isyan etmiþtim bir zamanlar "Ve Tanrý beni yine unuttu" Diyerek... Tanrý hiç unutur mu kulunu, Bak unutmamýþ iþte gördün mü?
Mehmet Fikret ÜNALAN Sosyal Medyada Paylaşın:
UNALAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.