bir yaðmur gibi deðildi ama sýrýlsýklamdý gözlerimin içinde umutlar ve kýrýk dökük..
gecede yýldýzlar gibi denizde Mavi gibi bir kalabalýktý bu kent, ben Martýlar kadar yalnýz...
gökte güneþti belki aydýnlatan günü... ben güneþ’siz, ay’sýz, yýldýz’sýz bir gök kadar karanlýk.. bulutlar mesken eylemiþti göðü rüzgâr alabildiðine usul ama içimi parçalayacak bir hýrçýnlýkta çarpýyordu -kesercesine nefesimi- ciðerimin en derinine..
caddelerde yol boyu aðaçlar yaprak döküyordu dökülüyordum bende sarý, solgun... Eylül gibi bir þeydi iþte yokluðun, hüzün ve sevda dolu.. hep Eylül kaldý içim..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Emre Suci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.