KOVDURAMADIM
Çok yükmüþ dünyada insan insana,
Gönül nerden düþtü böylesi gama,
Herkesi gönlüme sýðdýrdým ama,
Dünyada kimseye yaranamadým.
Herkes bir parçacýk aldý harcýmdan,
Kurtulmak mümkün mü gönül borcumdan,
Þu zalim feleði kendi camýmdan,
Çok uðraþtým fakat baktýramadým.
Bazen bu hayattan býktým olmadý,
Umuduma kibrit çaktým olmadý,
Kendi gýrtlaðýmý sýktým olmadý,
Elime kendimi boðduramadým.
Hayatýmdan çürükleri eledim,
Seçkinleri bu gönlüme beledim,
Elim açýp yüce haktan diledim,
Üstüme rahmeti yaðdýramadým.
Menfaati varsa canlarý oldum.
Muhannet baðýnda baðcý ben oldum,
Yýkýlmadým þükür ayakta durdum,
Kimseye iyilik bildiremedim.
Kime yüz döndümse neden aradý,
Böylesi adamlýk kime yaradý,
Erolu’n dünyada kalmadý tadý,
Onu bu dünyadan kovduramadým.
1.5.2016 Erol Köktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.