DEPRESİFİM...

sevdiklerimi kaybetmiþim..
anýlarýmý yitirmiþim..
fotoðraflarý yýrtýp atmýþým..
hayattan umudu kesmiþim..
ha yaþamýþým ha ölmüþüm..
ben bu hayatta çok yorulmuþum..
uzaklarda ..çok uzaklarda mutluluk
kalbimde yanan ,
sönmek bilmeyen bu ateþin
tam da ortasýndayým..
ne zaman bitecek bu çile bilmem..
ne yaþamak,ne de hayat,
umurumda deðil...
dayanýlmaz oldu ,
sanki iþkence bu hayat...
nefes alamaz oldum,

yeter ....
býktým artýk yalancý bu hayatý yaþamaktan
yalancý düþlerden,
yalan sözlerden...
ýssýz odalarda duvarlar olmuþ arkadaþým..
en büyük piþmanlýðým olmuþ,keþkelerim...
o kadar çok ki,acýlarým..
sanki hiç yaþamamýþ gibi..
silmiþler sanki izlerimi...

bu hayatta,
bulduklarýmla,umduklarým çok farklý...
sonuç olarak hayatým hüsranla dolu..
nasýl yaþarým bilmem ki..
sevgisiz,amaçsýz,nedensiz..
bir bilinmezin tam dibindeyim..
týbbi olarak debresifim debresif...
kalbim yeni ufuklara yelken açar mý bilmem ki..
umutsuz bir vaka benimkisi..
ölümü bekler gibi..
gelip geçiyor hayatýn kendisi...
sadece zaman geçsin yeter ki,
sadece zaman geçsin yeter ki...
sanki ölümü bekler gibi...

gönül beyan
emekli öðretmen

Sosyal Medyada Paylaşın: