portakal çiçekleri açar bu mevsimde güneyde buz tutar maviye çalar bakýþlarým güneþ kýzýl ötesi bir diyara kaçar karanlýk dehlizler açýlýr içimde taþlar damlar sabýrla tane tane kumdan göl olur erir avucumda bahar sonlaþýr sonatlarým kýrýlýr kanatlarým kanýtsýz kalýr yanýtlarým yanýltman beni..
Çokluða karþý dayandým bunca yýl hep bana deyenlere inad ötekilerle yoðruldum yoruldum berikilerin hep bilmiþlerin lafý güzafýndan deveyi hamuduyla yutanlarýn afralarýndan tafralarýndan kaf dagýna çýkmýþ egolarýndan narsist narsýzlardan arsýz yarsýzlardan yargýsýz infazcýlardan; tek adamlýlardan tek kitaplýlardan tek vatanlýlardan tek bayraklýlardan tek inaçlýlardan inadçýlardan...
sýtkým sýyrýldý yüce insanlýk düþünden ! býktým usandým dünyalýk peþinde koþandan bir lokma bir hýrkaya fit olmak için geldiðim noktada eðilip virgülleþmedim ama, dik durmak adýna yalnýzlýðý seçtim bu benim oylamam her komutla çifte telli oynamam...