Cama çýkma sevdiðim. Hava da pus kokusu var. Soðumuþ düþlerin artýðý bir eylül bulaþmasýn yüzüne. Cama çýkma sevdiðim...
Yastýða yatýrdýðým anýlarýn üstüne, Sivri sinek výzýltýlarý da eklenince bu þehir hepten çekilmez oldu…
Ýçim de çekilen maviliklere inatla gülümserken, Ömrümün sol anahtarýný çirkin sesli þairler çalmýþ olmalý. Ritimlere katlanamýyorum.
Tuz basýlmýþ olmalý bütün yaralarýma bu gece. Bu gece bundan olmalý kanamalarým… Kaybedilmiþ gök_yüzü(m)ü susma isteðim olmalý bu gece ankara da…
aklýma düþtü yine…
düþ’tü…
Uyumuyordum. Gitmelerin hüznü sarmýþken dört yanýmý bir ben kalmýþým rivayet üzre bu kentte…Týnýsýný yitiren binlerce kelimeyi býraktým anaforuna doðurgan bir öfkenin… Hadi tut ma beni…
býrak düþ’eyim
Mehmed Asým Göçmüþ sonbahar hüznü aralýkikibinaltý Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmedasim Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.