BENİ ŞAİR BELLEDİNİZ

Her þey
Bir beyaz kaðýdýn hiç kirletilmemiþ renginde baþlamýþtý
Dilimde biriken kelimelerden habersizdi rengini kýskanan kalemim
Ve çok sabýrsýzdý sanki
Gönül terimin kurumayan iþçiliði
Küçük bir cümle ile
Uzun bir yolculuga
Tüm cümleler hazýrdý bu kutsal yolculuða


Ve yazdýkça gördümki
Kelimeler secdeye durdu sanki her kalemin kýblesinde
Hayatýn kahpeliðinde
Bir baktýmki adým þaire çýkmýþtý bile ben istemesemde
Bazen bir Atilla Ýlhan oluyordum
Ýstanbul beyefendisi edalarýyla
Satir aralýklarýnda nacizane o saf Ask’ý ariyordum
Kapý kapý gecenin bir vaktinde
Bazen bir Nazým ’in mapusluðuna soyunuyordum
Acýlarýmý ve bir yare yanmayý
Vatana hasreti gibi yanýp þiirlere hapsetmek istiyordum sanki


Arada bir Yusuf’un çakmak gözleri gibi
Hüzünlü bir çakýr mavisi gözlerin bakýþlarýndan
Varoþlarýn diliyle haykýrýyordum
Aykýrý ülkemin diyarýndan küfürler savuruyordum saða sola ulu orta
Biraz sanki Ah ulan Nalan’i özler gibi
Bir kadýna sitemi anlatýyordum vefaya inat
Gerçi ne ben üç kisiydim
Nede Nazlýcan gibi biri beni sevdi
Suphi’nin þahitliðinde


Sazim sözüm olmasada elimde
Veysel gibi arada tüm çirkinliklere
Kimbilir kaç kere bir körlüðü özleyerek
Çýðýrýndan çýkýyordu þu gören gözlerim
Yunus’un asasýna sarýlýyordum
Cümlelerin en yorgun zamanlarýnda her gücüm tukeniþte
Tamda ustesinden gelemedigim
Kontrolden çýkmýþ felaket bir yalnýzlýkta

Günahýn ateþ ceberinde cebelleþirken dilim
Ve birden Mevlana’nýn kapýsýna dayanýyordu günahlý kalemim sanki
Biraz yýllarýn göç zamanlarýnda hýrpalanmýþ olsada yüreðim
Ne olursan ol yine gel demiþti ya bir kere
Geldim iþte tüm bohçalarýmla
Günahlarýn kefaretini tövbelerle öderim yazdýðým her þiirde


Beyaz bir sayfa ile baþlamýþtý iþte herþey
Ben gönül iþçisiydim
Biraz yorgun biraz suskun
Biraz Orhan Veliydim
Biraz Umit Yasar biraz hoyrat biraz serseri
Biraz Aziz Nesin’im
Ne yaþarim ne yaþamam
Bu ben miyim kendime bile þaþamam
Ben yazdýkça sizler beni hep þair bellediniz iþte

Ayhan’ca Cumleler
Ayhan Akdeniz
Sosyal Medyada Paylaşın: