BEN ÖĞRETMENİM

ÖÐRETMENÝM BEN
Devamlý deðiþen müfredat ile,
Kafasý karýþan öðretmenim ben.
Dört artý dört yanlýþý bile bile,
Bilimle yarýþan öðretmenim ben....

Tatili herkesçe dile getiren,
Geçim derdiyle aklýný yitiren,
Susuz, yolsuz köyde yýllar bitiren,
Ülkesini seven öðretmenim ben…

Gözlerine ikili eðitim batan,
Bir çoðuna göre yan gelip yatan,
Yetersiz kredi kartýna çatan,
Ek dersle geçinen öðretmenim ben…

Ýlim bilmez ile muhatap olan,
Gençliði bir dað köyünde solan,
Her eylül ayýnda umutla dolan,
Umutlarý biten öðretmenim ben…

Taksitlerle takým elbise giyen,
Borçla bakkal, kasap, manavdan yiyen,
Borcu ödeyince çok þükür diyen,
Maaþla yetinen öðretmenim ben…

Çaðdaþ eðitimi her yerde savunan,
Öðrenci sevgisi ile avunan
Akademik baþarýyla övünen,
Bir ders teftiþ gören öðretmenim ben...

Kimse arayýp sormaz beþ çayýnda,
Bir seçimde varým, bir de sayýmda,
Bazen de yirmi dört Kasým ayýnda,
Hatýrlanan garip öðretmenim ben...

Kimi zaman sopalarla dövülen,
Kimi zaman küfürlerle sövülen,
Kimi zaman okullardan kovulan ,
Sürgünlere giden öðretmenim ben…

Ekmeði yapacak yoktur hamurum,
Altý yüz elli yediye tabi memurum,
Bunlarý yazan Seyfettin Temur’um,
Otuz sekiz yýllýk öðretmenim ben…
Seyfettin TEMUR


Sosyal Medyada Paylaşın: