Ayaklar baþ, baþ da ayak gibi, Vücut sessiz, beden hareketsiz, Altýndaki düz beyaz taþ gibi.
Evreni kucaklayan göz, önün görmez, Kimyasý bozulmuþ vücut iklimi, Kuþu uçmuþ yuva gibi.
Dil suskun, diþler çaresiz, Burun, miskten amberden habersiz, Dönüþümün doruðunda beden, Yapayalnýz, hiç kimsesiz.
Hani öf diyemediðin ana-baba, Uðruna didindiðin evlad-ý güzin, Ayrýlamadýðýn sevgili yar, hani ya, Sevgililer sevgilisine uðurlarken hepsi, Son ödevlerini yapmakta.
Feri gelmez artýk gözlerin, Söz söylemez lebib dillerin, Yol almazsa da ayaklarýn, Semalarda kanat çýrpmakta ruhun.
Cism-i can, zaman ve mekandan uzaklaþmýþ, Her þey bitti yok oldu sanma sakýn, Üstadýn deyiþiyle bedene hapsolmuþ ruh özgür artýk, Kýnýndan çýkmýþ kýlýç gibi daha keskin.
Renkler yok, bu gözler için ýþýk yetersiz, Sözler duyulmaz, sesler yetersiz, Bütün varlar yok, yoklar dahi çaresiz.
Görünen alemde aðlamalar aðýtlar, Görünmezde düðün ve kavuþmanýn keyfi var.
Dr. Ýlhami Fýndýkçý Mayýs 2003, Armutlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
İlhami Fındıkçı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.