KAYBOLUŞ

KAYBOLUÞ
kor olmuþtu bedenlerimiz yanardýk,
Güneþ bile üþüyüp koynumuza girerdi
...ve biz aþktan bilirdik.
sarkýt sarkýz buzlar erirken nefesimizden,
damla damlacoþardýk.
ne zaman düþtü çið tanesi üzerimize,
iþte o’zaman ayýldýk, çirkinlikleri gördük.
...ve kaybolduk kendimizden.
yalancý papatyalardan medet umar olduk,
kahve fincanlarý umut kapýmýz,
çingene falcý kadýn mabedimiz oldu.
...ve kayboluþlar pelesenk oldu kendimizde.
adýna aþk dediðimiz sevda daðlarý kül olurken,
bir damla düþmedi medet umduðumuz yaðmurlar üzerimize.
ne papatyalar,ne kahve fincanlarý,nede çingene kadýn...
...gelmediler umut kapýmýza.
...ve iþte o zaman kaybolduk sonsuzlukta ebediyen.

SEZAÝ KONUK.
Sosyal Medyada Paylaşın: