"Bir gün batýmý ne denli aþk kokabilir ki?" dedi. Gülümsedim. Oysa sevseydi bilirdi.
Çok þey vardý bilmediði zaten... Mesela martýlarýn dilinden de anlamazdý. Dalgalarýn söylediklerini de duymazdý. Gözlerime bakardý bazen; aþk’ý da görmezdi. O’nu kaybetme korkumu da bilmezdi.
"Bir insan bir insanýn kokusunu yüzlerce, binlerce kilometre öteden hissedebilir mi?" diye sordu bana... Derin bir ah çektim önce... Ve gözyaþlarým hücum etti yüreðime... "O kokuyu hissetmesem, sensizliði kaldýramazdým ki..." dedim.
Yine anlamadý beni... "Sen" dedi. "Sen çok seviyorsun belki beni... Ama ruhuma hitap edemediðin sürece bu sevginin akibeti belli..." "Ruh sever mi?" diye sordum ona... "Senin bir ruhun olsaydý belki..." diye kendim cevap verdim sonra...
Biliyordum. Ben O’nu hep sevecektim. O ise kayýp ruhunu bulana kadar sevgiyi aramaya devam edecekti.
#haticenayýr Sosyal Medyada Paylaşın:
hatice nayır Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.