Kýrýk bir diþ kadar eksik
Ve sebep olan taþ kadar kusurluyum bugün..
Günlerse nisan yaðmurlarý kadar umut kýrýcý..
Haliyle,
Bir üst akýl savunmasý
Yapamýyorum kendime..
Sözcüklerin soyulmuþ yüzlerinden,
Kendini savunamayan ve zamana býrakýlan
Bir
Hüsran
Akýyor.
Soðuk ve karanlýk
Apartman boþluklarý oluyor,
Ýçim..
Görüyorum;
Tüm gülüþleri
Tek bir yaþ silebilirmiþ,
Bir kaðýttan.
Ve bir bulutmuþ,
Gölge olmaya
Azimkar..
Ama
Nasýl saðaltayým ki bilincimi?
Devþiremem derdimi,
Olduðu gibi kalsýn.
Zaman utansýn
Mühür utansýn
Gurur utansýn..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.