GÖNLÜMÜ PEŞİNDE SÜRÜKLE GİTSİN

Giderken býrakma, tut ellerimi,
Ömrümü peþinde sürükle gitsin.
Þu kalbin sahibi, esir-î aþkýn,
Gönlümü peþinde sürükle gitsin.

Hasretin, yokluðun; aramýzda sur,
Sensizlik sînemi yakar, kavurur,
Kapýma amansýz kilitler vurur,
Gönlümü peþinde sürükle gitsin.

Nisan geldi sanki, yaðmur mu yaðdý?
Baþýmdaki dertler, kor yanardaðdý,
Özlemim, ümidim bahçeydi, baðdý,
Gönlümü peþinde sürükle gitsin.

Çiçeksiz bir dala, hiç kuþ konar mý?
Vefasýz o dilin, beni anar mý?
Ben gibi senin de, kalbin kanar mý?
Gönlümü peþinde sürükle gitsin.

Her akþam, her sabah eylerim nîda,
Hekimim olmazsan bulamam þifâ,
Hâlime acýsýn Yaradan Hûda,
Gönlümü peþinde sürükle gitsin,
Ömrümü peþinde sürükle gitsin.
Muzaffer KÖNDEL

Sosyal Medyada Paylaşın: