birlikte özleyelim bizi

bir gebermenin ertesinde kalýr gibiyim.
doðmamýþ bir gün gibi karanlýk,
ve kanlý bir nehirde yüzümü yýkamak gibi acýmasýzdým.

unutma ki,
bu dünyada ikimiz de yolcuyuz.
sýrat köprüsünden geçiyoruz.
ve ikimiz de,
ayný dünyanýn,
ayný bulutuna tutunmuþuz.

ben maviye hasret yaþýyordum.
sen mavinin kendisi oluyordun.
ve ben seni sevmenin hamalýyýmdým,
kaç özlem aðýrlýðýnda,
kaç yurt edindim seni, bilemezsin.

oysa gökyüzü kadar çok sevdim seni.
kirpiklerinden süzülen,
bir damla olsam.
yanaklarýný öperek,
yanaklarýna dokunmak isterdim.
elmacýk kemiðini sonsuz öperdim.
ve biliyorsun ki sevgilim,
ben koklamadan öpmeyi sevmem.
seni koklayarak öperdim.
senin kokun nefesimin baharý biliyorsun.

ne kadar çok yaþadýn içimde,
ne kadar çoðalarak.
ve dünyadaki bütün yaðmur damlalarý gibi,
bir bir ýslattýn bedenimi.
tenimin her metre karesine dokundun.
bir tohum gibi filizlendim.

seni özlemek,
nefesin ciðerlerinde sýkýþmasý gibidir.
ne yaþadýðýn,
nede öldüðün anlaþýlýr.
sadece özlersin,
bende sadece özledim seni.
yaþamak kimin umurunda der gibiyim yine.

ve bir umman denizinde,
boðuluyor gibi seviyorum seni.
tükenerek kör oluyor gibiyim.
fýrtýnayý avucuma aldým,
karanlýklar içime sýzmýþ sanki,
göðsümün tek sýðýnaðý sensin,
güneþi kucaklar gibi göðsüme yasla baþýný,
birlikte özleyelim bizi.

ibrahim dalkýlýç

Sosyal Medyada Paylaşın: