Küçük çilli bir kýzdý….
Elleri ümit kokardý…
Akþam olduðunda herkes babasýyla yol alýrken evine…
En çok kardeþinin” abla beni eve götürür müsün?“
Sözü olurdu içini sýzlatan….
Babasýzlýk iþte o zaman vururdu küçücük yüreðini
Kardeþinin gözlerindeki keþkeleri görünce …
Yýlgýndý iþte….
Kardeþinin melek yüreðine de anlatamazdý ki yaþadýklarýný…
Ayrýlýk neydi ?…
Yýllar önce öðrenmiþti elleri…
…....
Geçimsizlikmiþ nedeni
Oysa abisiyle kavgalarý o kadar kýsa sürerdi ki…
Anne baba paylaþmýþlardý canlarýnýn parçalarýný…
Abi babada ;
Küçük kýz,kardeþiyle annede kalacaktý…
Öyle demiþti býyýklý amca....
Kýza sorunca” ben abimi,kardeþimi istiyorum” demiþti…
Ama;
“Oyun mu bu?” býyýklý amca diyemedi…
Ellerimiz,yüzümüz kirliydi ama,
Yaramaz deðildik...
Yýkayýnca sabunla mis gibi olurduk oysa...
Sert bakýyordu býyýklarýnýn altýndan amca
Korkmuþtu yüreði…Sustu...
Abisine olan sevgisi kimde kalacaktý?
Ya bilyeleri; alýn teriyle kazanmýþlardý...
Maket gemilerimizi kimle yüzdürecektik küçük su birikintilerinde?
Mahallenin haylazlarýyla mý,
Kabak daðýna kertenkele avlamaya gidecekti abisi?
Unutur muydu kýz kardeþini?
Rüyalarýna gelir miydi?
Yutmakta zorlandýðý koca bir lokma vardý boðazýnda...
………….
Babaannesi kýzýn tüm kýyafetlerini bohçalamýþ koltuðunun altýna almýþtý..
Soramadý...
Çocukluðu içinde miydi acaba?
Abisiyle yaptýklarý uçurtma,hani o en yükseðe týrmanan…
Babasýnýn boya kokan helal elleri....
.........
Sonra ayrýlýk geldi…
Acýydý….
Annesine gitmek istemiyordu..
Ama sevmediðinden,kokusuna hasret olmadýðýndan deðil..
Abisi ya onu unutursa diyeydi korkusu…
Ve kimle uçuracaktý uçurtmasýný?
Tamam kardeþi yanýndaydý da…
Düþünce yarasýnýn kanýný kim silecekti?
Arkadaþý yoktu ki baþka…
………………
Ve býraktý bir bohça anýyla annesine kara bir çift el…
Babam gelecek mi?
Soramamýþtý hýçkýrýktan…
Onlarý bir daha göremeyecek miydi?
Dizindeki yaralardan daha da
Acýydý,fenaydý…
Yüreðinin kaný üzerine basýnca durur muydu?
Kabuk baðlar mýydý?
Annesi üzgündü....
Kýzý istemiyordu onu …
Bilmiyordu korkularýný,
Kýz da annesinin yangýný…
…………
Hiç tanýmadýðý uzun parmaklý bir adam tuttu elini..
Gözyaþýný saklamaya çalýþan bir çift ela gözle karþýlaþtý kafasýný kaldýrýnca
Hiç görmediði dedesiymiþ…
O güzel elli dedesi ona eðilip;
“Seni bizim bahçeye götüreyim mi “dedi
“Bizim meyve aðaçlarýna”
Kýz hýçkýrýklarýný tutamasa da sevindi…
Çünkü onun da aðacý olacaktý
Çalmadan meyve yemek
Korkmadan….
Týka basa…
Sonra motorun önüne bindirdi dedesi
“Ýstediðin kadar kornaya bas” dedi ya...
Küçük parmaklarý aðrýmýþtý düðmenin üzerinde..
Gözyaþlarýný artýk rüzgar siliyordu
Ve yýllarca oynayacaðý bahçeye vardýlar…
Kýz adýmýný atar atmaz
Duraksadý...
Abisi yoktu,onsuz yiyemezdi ki o
Bilse küserdi belki de…
Onlar hiç ayrý yememiþlerdi ki çaldýklarý meyveleri…
Gözyaþlarý bir tören edasýyla gene döküldü pembe yanaklarýna…
Ýþte tam bu anda;
Yýllarca hayran olacaðý dedesi
Parmaklarýnýn ucunda dünyayý baðýþladý o küçücük yüreðe…
“Bak Zuhal;bu bahçedeki kuþlar sana ”hoþ geldin” diyor,
Ve bu kuþlar sadece sana ötüyorlar” dedi..
Baþýný kaldýrdý,aðaçlardaki þarký söyleyen orkestrayý gördü…
Küçük kýz yüreðini de,gözyaþýný da susturdu…
Bir yalandý belki o gün sol yanýna iþleyen…
Ve yýllar geçse de o küçük kýzýn
Hala bu masala inandýðýný kimseler bilmedi…
"dedeciðim o güzel ellerini hiç unutmadým..."
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.