Bir Dostun Ardından

Bir akþam sessizce gideceðin belliydi…
Þebboylar açtýðýnda dönmeyeceðin de…
Sevenlerin vardý caddeler boyu,
Bu adam kim diyenlerin de!
Ne sevenlerinle övündün,
Ne de kýzdýn, taþlayanlara,
Bildiðin yoldan yürüyerek
Adam gibi yaþayýp,
Adam gibi ayrýldýn aramýzdan.
Ama bir baþka bulvarda yine seninleyiz (!)

Þimdi köþendeki küçük masa ve sandalye mahzun.
Kimsenin yüzü gülmüyor, o eski çay ocaðýnda…
Ýnsanlar fýsýltýyla konuþuyorlar, hatýraný incitmemek için.
Birkaç garip, yolunu bekliyor hiç gitmemiþsin gibi…
Bir çay, belki de simit ýsmarlarsýn diye…
Bir ümit, bir ýþýktýn onlarýn dünyasýna,
Yine de oralardan el salla, hatta arada bir uðra olmaz mý?

Giderken alkýþ istemiyordun,
Tekbir ve çiçeklerle uðurlandýn,
Þimdi birileri seni mezarlýkta sanýyor!
Güya sen ölüsün, onlar “diri” ya (!)
Ölüler diyarýna yine helva piþiriyorlar,
Ama kendileri yemek için,
Olsun bir, iki yoksul da nasipleniyor ya…
Mezarlýk önlerinde hazýr Ya-Sin’ler satýyorlar.
Birileri alsýn da ölmüþ atasýna göndersin diye!
Sahi sen helvayý da sevmezdin, din tüccarlarýný da.
Yine de gül, geç olur mu onlara?
Yoksa mezar taþýný çalarlar, kimse Fatiha okumasýn diye!

Býrak, hüzünlü geceler artýk yetim kalsýn,
Sen diriler yurdunda ebedi dostlarýnlasýn!

Halit Özdüzen

Sosyal Medyada Paylaşın: