insan, küçük bir varlýk.
usanmadan,
zahmet ediniyor kendine yaþamý.
bilmez ki,
abartýyor pekçok þeyi.
oysa,
kabarýk ifadeleri
ya hayýr’ý anlatýyor
ya da evet’i..
doluyor,
dolduruyor insan.
kendi sesinde boðuluyor insan..
kavgasý içinde baþlýyor onun;
alabora olmasýn,
geçsin kan göllerinden,
varsýn diye,
nefesi.
yularýndan asýlmýþ gibi gövdesi,
daima geleceðe bakýyor.
hangi sebeptendir ki,
bu yüreðimizin
öne
öne
meyli?
þu merceklerimizi
arka kafamýza koysalar
koþmaz durur mu ayaklar?
ben,
bilmem.
düþünürüm.
ve derim ki,
terkisine önyüzümüzden oturmayalým gündüzün,
hem yol alalým
hem uzanýp yýldýzlarý sayalým;
koþmadan,
tozmadan,
tozutmadan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.