SERZENİŞ

Göreceli düþlerin teselli bulduðu
Tecellisi maneviyat yüklü sefil ruhum.
Gýyabýnda sabýrla sýnandýðým..
Nezdinde zerre serzeniþ andýðým..

Aklýn kývýlcýmýnda mimlenen ruhum..
Kalbin alevine kapýlan tek nurum..
Gönülsüz seferberliði yad ediyorum:
’Nükseden rehaveti, boþ olmayan yüreðe boca ediyorum.’

Ýnan ki üstüme hiç alýnmýyorum.
Alýþtým evvelden..

Ben doðmuþum önce, sonra acýlar..
Halbuki önce gün doðar, sonra beden..

Acýlarýn kýrgýn yürekteki direniþi..
Daðýlan bir satýra hapsolmuþ yolum.
Geçmiþi olmayan bir yol benimki-si..
Terk edilmiþliðin coðrafyasýnda yaftalalanan bir ’ben’lik.

Sadece gözyaþlarýmýn müridi iken
Yaradan sayesinde kaç kez döndüm o yoldan?
Kah kafeste þakýyan kuþ, kah hayal ibresinin ucundaki sonsuz maviydim..

Sonra Ardýndan..

Devrik bir ömür!
Yitik bir aþk!
Ve
Nihayet bir boþluk!

Tefekkür kadar efkarý derine taþýyan bir aþk!
Sýk sýk nükseden aðýr bir sancý kesintisiz.
Nidalarý kayýp bir þehir kapýsý gibi..
Geceden kalma bir sýzý sanki..

Bu gönülsüz bir sürecin zaman dilimidir.
Ýstenmeyen acýlarýn durduramadýðý gözyaþlarýdýr.
Son nefesini verirken ömür,
Duyulan tek piþmanlýktýr!
Acýdýr!
Nefrettir!
Kindir kalemimi saran.
’Ömrüme kattým’ dediðim o kalbin pis kanýdýr akýttýðým.

Ve
Tek bir kelime zikrediyorum sustuðum yerde; EYVALLAH!




Sosyal Medyada Paylaşın: