biraz önce’ydi, bu ne ilkti ne de son olacaktý belki de. bedenimden ayrýlan ruhumun deryaya dalmasý ve gözlerimin önünde su’ya akmasýydý. ruhum, çoktan yol almýþtý. öyle þen’di ki ruhum, þiirin kollarýnda, bulaþtýðý deryada ,her sahilin kýyýsýna vura vura …
sonra bedenim. ruhumdan uzak, çok uzakta, kara parçasýnda kalmýþtý.ruhumdan ayrý, bedenim yollara düþmüþtü.. dere, tepe demeden; o kadar çok yürümüþtü ki, dünyada ayaklarýnýn deðmediði tek bir toprak parçasý kalmamýþtý…
gün inerken yüzümden gök hala çýnlýyor kulaklarýmda ’insanýn kör mutluluðuna lanetli þiirin þiddetinden etime susayan þehvetin sevincini bölüþüyorlar’
recm !
’linç ve bilincin kustuðu þiir’i nesir’in gövdesine asýn’ ve
taþlayýn onu .. taþlayýn onu ..
diri diri gömülen þiir ve göðsüme dayanan nesir meleklerin duasý þiir’ken; nefesimi alýr götürür nesir…
hala giyotinin keskin diþleri, gayya kuyusundan derin ne þiirin sancýsý ne nesir’in feryadý
kazýlmýþ mezar taþlarýnda þiir’sin gerideki her’þey nesir’in kollarýnda öyle acýlar, öyle umutlar besliyor ki hayat þiir gülerken; nesir kahkahalar da Ýnsan þiir/insan nesir’dir bu hayatta
Berþah-Nurhan Doðrul Sosyal Medyada Paylaşın:
berşah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.