Reva Görme

Bezdim yaþamaktan.
Her defasýnda yenilmekten,
Ezilmekten, aðlamaktan sýkýldým.
Aynada ki yansýmamdan iðrenir oldum.
Bu yansýma benim ruhumun yansýmasý deðildi.
Benim ruhum yansýmamdan karanlýktý.
Aðacýn dallarýnda sýkýþmýþ, kurtulamayan bir uçurtmaydý ruhum.
Dallardan kurtulmayý denedikçe yýpranýyordum,
Kaldýkça da eskiyordum.
Ne yaparsam yapayým zarar alýyordum.
Bunun bir çýkýþý, bir kaçýþý yoktu!
Acýya, incinmeye mahkûmdum ben.
Her göz yaþýmda biraz daha çöküyordum.
O kadar batmýþým ki dibe vurmama az kaldý.
Dibe vurursam saplanýrým, kurtulamam.
Ve bende bundan korkuyorum.
Tek çarem sensin.
Tek çarem senin sevgin.
Bunca yaþanandan sonrada;
Eðer biraz hatýrým kaldýysa sende,
Bunu bana reva görme.
Çünkü ben bunu hak etmedim…

Sosyal Medyada Paylaşın: