Ne yaz gördü, ne bahar. Mevsimler hep kýþ, sonbahar. Ne baþ koyacak bir omuz, Ne uyuyacak bir diz var.
Kime uzansa boþ kalan eller. Boþa geçen bir ömür gibi.. Hayat dediðimiz kuruyan bir dalda, Kuruyan bir yapraðýn hikayesi sanki..
Rüzgarýn savurup uçurduðu Çürüyerek topraða karýþan bir fosil. Çöpçülerin bile süpürmeðe tenezzül etmediði Parçalanan bir yüreðin sýzýsý.. Sosyal Medyada Paylaşın:
sonur2005 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.