DERMANIM YOK.DERMANSIZIM .

Takattým kalmadý bu günlerde kendimi tanýyamýyorum.
Ellerim gitmiyor ki kalemime yazamýyorum,
Yok kalmadý da yaþým aðlayamýyorum
Dermaným,yok dermaným olsan diyorum .

Caným acýyor,öyleki anlatamýyorum da aslýnda,
Sönerken,bir bir ocaklar,umursamýyorum bile kendimi
Gözlerim,pýnar olurcasýna,akarken hergün
Býrak,diyorum,býrak akarsa aksýn sel gibi.

Dermaným yok gitmiyor elim kaleme býkmýþ gibi.
Kararýyor, hergün doðan,güneþ akþam olurcasýna
Kül oluyor ocaklar yanýyor ataþ gibi
Nerede hani sözde insanlar, sanki lal gibi,

Aðlýyor analar yürekleri de kor gibi,
Dermaným yok benimde baþým da sepet gibi.
Dermansýzým,ne takatým kaldý yürümeye nede, nefesim
Yaz günüde olsa bak, sanki,bak buz tuttu ellerim.

Uyuyamýyorum,akýyor da gözlerim
Yanýyor,yüreðim bak dermansýzým.
Aslýnda yazýlarýmda,çok þeyler anlatýrým,da
Anlayana, hitab eder vede çizerim

Yazarým her yazýmý kalbim, den özümden
Okuyanlar anlarcasýna, karalarým iþte ben
Dermaným yok son günlerde,akýyor yaþlar gözlerimde.
Caným acýyor ,gözler zaten durmuyor ki akýyor bedenimden

Kendimemi,aðlasam yoksa her gün tabutla gelen Þehitleremi?
Kýlý bile kýpýrdamýyor bazýlarýnýn, bak kimene
Açýlýþlarla gününü gün ediyor,umrundamý ki,Þehit analarý
Dermansýzým,sanki kilitlendi de ayaklarým .

Muharrem_deðirmenci /11/Nisan/2016/Pazartesi/Saat/12/48 <Ýzmir_Dikili
Sosyal Medyada Paylaşın: