hayatýn acýmasýzlýðýný unutsak, birbirimizin ellerine dokunurken… gözlerimize bakarken, yaralarýmýzýn iyileþtiðini bilsek… atsak tüm yorgunluðumuzu, sarýlýrken bedenlerimize… hatýralara göz atsak sadece, gülümsesek birbirimize bakarken… sözcüklerimle deðil, yüreðimle haykýrsam ne kadar sevdiðimi… sonsuzluðu üflesem, dudaklarýndan içeri bir mutluluk baðýþlayabilsem… kanýma bulaþýp, hiç damarlarýmý terk etmesen… bildiðin tek yol kalbimde olsa, hüclerimi canlandýrsan… kalbime girdiðinde sýradan bir konuk gibi karþýlanmadýn, en aðýr yerine oturdun… kilitlendi tüm kapýlar üzerine, attým anahtarýný derin okyanuslara… en tahammülsüz,solgun hayatýmda, seni düþünmek ve varlýðýný bilmek yetti gülümsemeye… hiç bir cümle,hiç bir þarký seni tarif edemedi, seni severken yorulmadým bir an bile… kaybettiklerimden fazlasýný kazandým, seni deli gibi severken… yaþam kaynaðýmdýn, kimseye söyleyemediðim kadar sevdim seni ben… kýzgýnlýðýný,sakinliðini, çýðlýklarýný,sessizliðini sevdm… seni severken, en karanlýkta,güneþin en derin ýþýðýný yakalayabildm… rüzgarýn melankolisinde, içinden süzülebilsem sessizce… bir kelebek misali, ruhumda meleklerin sakladýðý aþkla,neþeyle seviyorum seni… sen yokken, ruhuna sýmsýký sarýlmak benim için seni sevmek… ateþlerdeyken, cennette en güzel yere sahip olduðunu bilmek seni sevmek… ýþýðým ve gölgem….
Sosyal Medyada Paylaşın:
binbilinmeyenli denklem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.