yokluğun canıma okudu
hangi ýrmaklar yýkadý yüzünü
hangi güneþ gözlerinde doðdu
ve sen kaç mevsim, kaç iklim
kaç acý yaþadýn içimde
bir sonsuzluk var üstümde
üstüme kokun sinmiþ bir çocuðum ben
özlediðim kadar sevdim seni
kaç þiir üstüne örttün ki sen,
bütün þiirlerde seni kokluyorum.
bütün sokaklarda seni arýyorum
bazen gökteki yýldýz oluyorsun
bazen aya dokunuyorsun parmak uçlarýmda
bazense göðsümün üstünde uyuyorsun
kahrolasý dünyama dokunan bir þiir gibi
kefene sarýlý bir ceset gibi
yokluðuna sarýldým
bazen üþüdüm
bazen aðladým
bazense yalancý bir bahar oldum
bütün çiçekleri kopardýlar göðsümde
bütün aðaç dallarýný
aðaç yapraklarýný
çiçekleri
böcekleri
ve ayrýk otu gibi
kuru bir topraða attýlar
ya kalan ömrümde yaþadýn
yada ömrümde kaldýn
eksik kaldým
yetim kaldým
ama adýný hep andým
içimde yine bir intihar korkusu,
yine bir þiirin sessizliði çoðaldý
üstelik sende yoktun
unutma ki,
yüreðim senin gökyüzündü,
sen gökyüzünden vazgeçtin
ben buralarda bir baþýma kaldým
yokluðun canýma okudu,
özlemek denen illeti
üstelik sende yoktun
ibrahim dalkýlýç
18/04/2016
15:00 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.