YARIM KALDIM

Uzattým elimi düþlere,
Güneþi hiç tutamadým.
Kaf daðýnda ateþler içinde,
Yansam da, yine yarým kaldým.

Sonra çýlgýn bir çocuk,
Kesti yolumu, onunla oynadým,
Çocukluðumu özlemiþim,
Maziyi yaþatsa da, yarým kaldým.

Bütün olamazdýk gerçekte,
Hayatýn telaþýnda, sen ve ben yarým,
Bilmedim teninin sýcaklýðýný,
Gerçekliðini tanýmadým, yarým kaldým.

Vadilerinde gezindi gözlerim,
Yürüdüm, zirvelerine týrmandým,
Þehri izledim sensizlikte,
Uçurumlardan düþtüm, yarým kaldým.

Ne gece çaldý düþünü,
Ne hayalini rüzgara çaldýrdým.
Nehir misali delice aktým.
Denize dökülsem de, yarým kaldým.


NOT:“Kimi zaman insan,
kendi nehrinde boðulur!”
BAKÝ EVKARALI

Sosyal Medyada Paylaşın: