........ Boþ ver, Hadi bir çay demle de içelim, Belli ki bitmeyecek üzüldüklerimiz. Boðazýnda biriken sýzý yaðmura dönüþmeden, Çek bir yudum daha.. Hep böyle olmaz mýydý zaten? Hüzünlerimiz demlenirken, Acýnýn rengi, buyurmaz mýydý yüreðimize ? .........
Kimin aklýnda neyim bilmiyorum ? Belki de bir delinin gözüyle süzgecim. Suretimin pas tutan asýlsýz yüzünde, Ömründen çalýnanlarý süzmeye çalýþan bir deli… Oysa bilmediði bir þey var, Çektiði acýlar süzgecimden geçmeyecek kadar büyük.. Oysa unuttuðum bir þey var, Onun yitik aklýyla var oldum hep.. Var oldum dediysem de somut bir þey gelmesin aklýnýza.. Puslu gözlerinde, Paklamaya çalýþtýðý öfkesinden öteye geçemedim hiçbir zaman.. Sýðýndýðý her kuytuda, Gafletiyle kýrk parçaya böldüðü aynalar misali.. Onun nezdinde yitirilmiþ bir akýldan öteye geçemedim…
Kimin aklýnda neyim bilmiyorum ? Ama belki bir delinin gözüyle matruþkayým. Varlýðýmýn en kahrolasý çaðýnda, Ýç içe geçmiþ bütün hiçliðimi ç/almak isteyen, Nefesinde, iç burukluðunu çýð gibi taþýyan, bir deli.. Onun suspus olmuþ zihninde, En samimiyetsiz insanlara, en derin yaralarýný açan biri.. Oysa bilmediði bir þey var, Onun çatallaþmýþ kalbinden geçiyor, Þefkatin ve dostluðun deðiþmez rengi.
Herkesin aklýnda bir baþkasýyým, Tutma ellerimden, Bir delinin güncesinde, hayaliyim..
191213
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mânâ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.