Hayranlýk uyandýran bir binanýn üstündeydi adam. Buna raðmen kalbi kýrýk,bedeni yorgun,ruhu ise çocukluðunun cinayeti üzerineydi. Tüm benliði özgürlüðü arzuluyordu. Belini sýkan kemerinden ve nefesini daraltan kravatýndan kurtuldu önce, Daha sonra diðer can sýkýcý kýyafetlerinden. Etrafýna baktý... Baþýný aþaðý eðdi. Gözü Tanrý’nýn gözyaþlarýyla ýslattýðý,topraðýn üzerindeki ’ateþ damlasýna’ takýldý. Rüzgar vücudundan geçerken "az kaldý" diye fýsýldadý. Derin bir nefes aldý adam. Belki de bu son nefesi idi. Ne bir hayat yaþamýþtý, ne de yasamak istediði bir hayat vardý... Son bir adým... Gözlerini kapadý ölümüne þahit olmak istemiyordu. Kendini karanlýða teslim etmek isterken gözlerini ’ateþ damlasýndan’ ayýramýyordu. Saniyeler onu taciz ederken, -Yer yarýldý..; Günahlarýný kalkan yapmýþ masumiyet abidesi karþýsýnda kurmak için sarf ettiði sözleri býraktý dýþarý; "Ve sen günahlarýmýn masumiyeti beni Tanrý’ya satmazsýn deðil mi? "
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sena Gülseven Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.