Bakma güldüðüme, bilirsin insan mecbur kalýyor bazen bazý þeylere. Kimse duymasýn diye yastýklara kapanýp küçük bir çocuk gibi aðladýðým gecelerde, baþýmý senin dizlerine koyup aðlamak istemiþtim ben halbuki. Yalnýzlýk bir Allah’a mahsustu, sanki bir de senin beni unuttuðun bana. Elimden yere düþen bardak misali tuz buz olmuþ bir kýrýklýk bu bendeki. Dýþarý çýkmak istercesine göðsüme vurup duran, canýmý yakan bir yumruk var içimde. Öyle böyle deðil, tut kalbimden ciðerime kadar içim aðrýyor iþte. Tekrar þansýn olmayacak ama, olursa da bil ki istemiyorum,
zahmet edip beni bir daha sakýn doðurma anne ..
-Leytun Kaplan-
Sosyal Medyada Paylaşın:
Leytun Kaplan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.