Doluydu gözlerim hangi yöne çeksen giderdi gözyaþlarým sakinim olabildiðince hayata sessizdim çaresizdim yapayalnýz büyüdüm Yurdumun memleketimin insan dolu yüreklerinde elimden tutan olmadý býraktýlar beni amansýzca dalgalanan nehirlerin denizlerin kýzgýn ve sert dalgalarýna sürükledim çocuklugumdan bu yaþýma suyun dinmeyen kýzgýnlýgina yoruldum ben artýk dayanamýyorum tam pes ederken sardý beni tatlý su bi adaya düþtüm gül rengine büründüm gül oldum yeþerdim adayý sarýp sarmaladým ve beni öldürenlere inat etim gül kokumu dünyaya güzellik verdim onlara ve yine zalimleþen insanlar beni yýktýlar darmadaðýn ettiler gül bahçemi sustum tekrar ve unuttukklarý birsey vardý onlar öldüðü zaman her birinin mezar baþýnda iki metrelik bi toprakta yine gül oldum dimdik ayaktayim ama onlar ayaklarýmýn altýnda......
Sosyal Medyada Paylaşın:
Eyüp Mirbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.