Güneþ patladýðýnda ateþten koptu dünya.
Soðudu yavaþ yavaþ; toprak, su, kan oluþtu.
Yörüngesi üstünde dönen bir toptu dünya;
“Ol” dedi yüce Tanrý, milyarca can oluþtu.
Milyar asýrlýk ömür, her ömür baþka evrim;
Nice devasa cüsse zamanla yok oldular.
Ýnsanlýkla baþladý uygarlýk denen devrim;
Yeþil doluydu dünya, dumanla yok oldular.
Anlaþýlmaz öyle bir sýrdý ki insanoðlu;
Ýki bin yýllýk takvim geride býrakýldý.
Zapt edilmez bir yola girdi ki insanoðlu;
Rant uðruna ormanlar baþtanbaþa yakýldý.
Önceleri yeþilin arasýndaydý beton;
Þimdi beton içinde görünmez oldu yeþil.
Ýnsanoðlu elinde parçalandý proton;
Lakin nefessiz dünya, gün be gün soldu yeþil.
Vurdumduymaz olmuþuz artý ise bakiye…
Coþari der, dünyanýn içine edeceðim.
Beni affet çocuðum, sana gelecek diye;
Aðaçsýz taþtan dünya býrakýp gideceðim.
Ýbrahim COÞAR