HAYALET SENFONİSİ

Bugün yine suskunluða gömüldü her þey.
Soðuk duvarlarda yankýlanan tek þey birer hayalete dönüþmüþ titrek nefesler oldu.
Gülmek; kandýrmacaya, dev bir maskeye dönüþtü.
Hissizleþtiler. Ne bir gözyaþý ne de bir tebessüm, buz daðýna dönüþtüler birer birer.
Vicdan sustu, gönül sustu, kelimeler sustu, ruh sükunete büründü.
Soðuk buz kütleleri dolaþtý koridorlarda.
Güneþ yýldý, yitirdi umudunu. Panjurlardan tek bir ýþýk kýrýntýsý, tek bir parýltý dahi sýzamadý.
Hayaller, umutlar alýp baþlarýný gittiler bu hissizler hanesinden.
Bir melodi doldu kulaklara sinsi bir yorgunlukla: hayalet senfonisi…
Sessizlik girdabýnda boðulmamak için yorganýna sýmsýký sarýlmýþ, boncuk boncuk gözyaþlarýný minik elleriyle kamçýlayan, bu hissizler hanesinde sýcak kalan tek þey.
Iþýklarý açamayacak, güneþi çaðýramayacak ve bir kelimenin bile dudaklarýndan dökülmesine gücü yetmeyecek.
Çünkü o hissiz devlerin arasýnda kaybolmuþ minik bir umut.
Çünkü o hissiz devlerin arasýnda kaybolmuþ minik bir hayal.
Kabuslara dönüþmüþ her oda; yanmýþ, eskimiþ anýlar mezarlýðý.
Ve hayaletler dolaþmýþlar koridorlarda adým adým.
Hissiz devlerin evi.
Hayalet senfonisi…

Sosyal Medyada Paylaşın: