Dargın

Yolda karþýlaþýp selam verince,
Niye yüzün gülmez diye sorunca,
Þöyle nefes aldý inan derince,
Dedi ki; hayata bu gönlüm kýrýk.

Anlatmak istersen, dinlerim söyle,
Birazcýk köþeye çekildik þöyle,
Feleðe kahrýný anlattý böyle,
Ayaða giyecek kalmadý çarýk.

Güvenecek kimse kalmadý gitti,
Ýnsanlýk nerede insanlýk bitti,
Ýyiler toplumda kaybolup yitti,
Meyvesiz uzuyor bitkide sýrýk.

Yalan ve riyayla geçiyor günler,
Her dem aranýyor þimdi bak dünler,
Sanki insanoðlu kötülük ünler,
Suyu tutmaz oldu bozuldu arýk.

Sanki toplum böyle iþliyor normal,
Herkesin gözünü bürümüþtür mal,
Dertli geç bunlarý sen yerinde kal,
Sonra kapanmýyor açýlan yarýk.

ERDEMLÝ-12 Þubat 2016 Cuma
Cafer AKSAY

Sosyal Medyada Paylaşın: