Sokaðýn taþlarýn ayazýnda,
bir çocuk oturuyor
kaldýrýmýn kenarýnda, öyle mahsun
gözlerinde korku, endiþe, yapayalnýz.
Soðuðun umutsuzluðu sarýyor çýplak ayaklarýný,
korunmayý bekleyen yüreðiyle;
kenetlenmiþ elleri kucaklýyor bir yavru kediyi.
Anne þefkatinin sýcaklýðýnda,
kocaman sarýlýyor sevgiye merhamete.
Acýmasýz , adaletsiz hayatýn ortasýnda,
yalnýzlýðýný paylaþan kedisi ve yüreðinin acýsýyla...
Þimdi mavi gökyüzünü kim satýn alacak sana çocuk?
Daha önce hiç görmediðin gökyüzüne bakýyorsun umutsuzca ...
Bakma öyle mahzun çaresiz,
güzel günlerin olacak senin;
elbette doðacak güneþ, bulutlarýn ardýndan bir gün.
Hak dönenecek, dönüp gelecek; bulacak her þey yerini,
kedin ve senin için sýmsýcak bir yuvan olacak o gün.
Kocaman gözlerin umuda baksýn,
aydýnlansýn seninle yer gök,
sevgiyle el ele,
aðlamasýn artýk küçücük yüreðin...
Canan Sanli
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.