BİR KALBİN KIRILDIĞI YERDE BİTER EVREN

Bana kendini anlat diyorsun,
Anlatmasam.
Kelimeler bazý þeyleri anlatsa da,
Her þeyi yaþatmýyor.
Bazen ben bile tuhafým kendime,
Nasýl anlatýlýr ki birkaç kelimeyle.
Dur! Düþüneyim.
Neþeliyim desem,
Suratsýzlýðýma denk geleceksin.
Espriliyim desem,
Aðlamalarýmda yakalayacaksýn beni.
Özgürüm desem,
Tutsaklýklarýma denk düþeceksin.
Hadi! Karamsarým diyelim,
Tanýyamazsýn þiirin doðumunda sevincimi.

Çocuklar gibi þen olurum bazen,
Ertesi gün,
Aman caným çocuk muyum ki,
Bir elma þekerine kanayým,
Derken bulurum kendimi.

Kalbim,
Bazen baharýn yeþermiþ dallarý,
Bazen kurumuþ otlaklara benzer.
Kalabalýklardan sýkýlýrým çokça,
Bazen çoðaldýkça umutluyum.

Anlayacaðýn,
Can sýkýntýmla doðru orantýlý, aklým,
Biri arttýkça, diðeri de artar.

Çoðu zaman aldanýrým bir iki tatlý söze,
Olsun iyidir aldanmak yalandan.
Arada bir saçmalarým,
Ama iyidir saçmalamak,
Sevdiklerini satmaktan.
Ne olmuþ büyük adam olamadýmsa,
Hayallerim var benim cebimde saklý,
Zaten söylediklerim de kursaðýmda kaldý.

Meselâ,
Çevrem iyi der benim için,
Her ne kadar iyi deseler de,
Ýnanma sen,
Kýrýldýkça deðiþiyor insan.

Bana kendini anlat diyorsun,
Anlatmasam.
Sýðdýrmasam bir kalýba düþüncelerimi,
Kýzar mýsýn?
Ya da þöyle desem,
Bazýlarý için vazgeçilmezim,
Bazýlarý için herhangi biri,
Düþlediðin kadar insaným,
Ýnsan olduðum kadar hatalý,
Bilmem anlatabildim mi?

Bana yaþýndan baþýndan utan diyorsun,
Yaþýmýn kaç olduðunun ne önemi var ki?
Halâ aðlarken kimsesiz bir çocuðum ben.
Meselâ sýk sýk saklambaç oynamak
- geçiyor içimden.
Büyüdükçe çocuklaþýyor ruhum.
Kimseler bulamasýn diye,
Yýlanýn deliðine girmektir huyum.
Konuþsana be adam diyorsun ya!
Bazen dilsiz olmak gerekir.
Bu dizeyi senin için yazýyorum,
Düþünmeden.

Bana adam olamadýn diyorsun.
Bir kez gelinen bir dünyada,
Bin kez ölmeyi baþarmýþ adamým ben.
Bana evren sonsuzdur diyorsun.
Bir kalbin kýrýldýðý yerde biter evren.
Bir kalbin kýrýldýðý yerde biter evren.

h/ç
**
Sosyal Medyada Paylaşın: