yalnýz geçen geceler de senli rüyalar kaplar biteviye zifiri karanlýklarýn sabahýna dek ayrýlýk þarkýlarý çýnlýyor kulaklarýmda ölüm sessizliði yalnýzlýk çýðlýklarýyla kol geziyor karanlýk çukurlar da yaþamýn sýnýrlý olduðu gerçeðini acýmasýzca yüzüme vuruyor ölüm düþüncesi anlamýný yitiriyor sen aklýma gelince tatlý bir hüzün kaplýyor yüreðimi bitmek bilmez gecelerin ardýndan güneþ ýþýklarýný saçýyor umutlar yeniden yeþeriyor ufuklara ve ben senden kalan tek hatýra solmuþ resimle yaþýyorum seni kaygýlarýn endiþelerin yerini umursamazlýklar alýyor ölümden korkmaz oluyorum can gitse de bedenden baþka bir candýr bana ölüm yaþam olgusu yeniden baþlýyor ölüm fikri çýkýyor aklýmdan senin varlýðýn ben de ölümü anlamsýzlaþtýrýp yaþamý sevdiriyor sen aklýma gelince
Nazmi Þenusta.01.04.2016.ORHANGAZÝ/BURSA
Sosyal Medyada Paylaşın:
NAZMİ ŞENUSTA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.