Hatırlayış
Akþam doðunca þehre yorgunluk bir sis gibi
Nasýl çökerse ruhun ýssýz caddelerine,
Sen de mazi kefeni bürünmüþ bir his gibi
Çöküyorsun gönlümün en muamma yerine.
Sanki gönlüm sana, sen gönlüme hapis gibi.
Gözlerimde yaramaz bir buðu oluyorsun,
Ellerimde ýhlamur kokusu ellerinin…
Düþ bahçemde bembeyaz bir kuðu oluyorsun,
Kýskandýðýsýn yerin en güzel güllerinin.
Ölgün hissimin sesi soluðu oluyorsun.
Yýllar en baþtan yaþanýyor dünmüþçesine
Ve elindeki mor menekþe hâlâ solmamýþ.
Yine yaðmurlarla o gün bugünmüþçesine,
Adýmlarýmýz yaðýyor yere karýþ karýþ.
Pencerem parýldýyor sen görünmüþçesine.
Nasýl derim yollar ve yýllar girdi araya,
Gözbebeklerimden bir an çýkmazken gülüþün?
Kaybolsan bile elbet ben araya araya,
Bulurum seni mavi yamacýnda bir düþ’ün.
Mahpussun þehrimdeki hayâl denen saraya.
Ne gurbet ne uzaklýk dinliyor aþk baksana,
Nereye gitsem bana gölgemden de yakýnsýn.
Artýk hatýralarda gezmeyi býraksana,
Mehtap sen varken yine varlýðýndan yakýnsýn.
Gel de yeri dert etme, kollarým açýk sana.
(2014)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.