Kendi kendimle konusurken laf lafý açýyor ve telaþtan gönlümün serkeþ titreyiþlerinin yansýmasý düþüyor dolunaya.... Göðsümden içeri sýzýyor yokluðun... Derken Seviþken yürekler ayrýk bedenlere çarpýyor ve yenik bedenlerden devrik cümlelere varýyor en karasýndan sevda... Hani küsmek kadar olmasa da susmak gerek diyorum hayata... yaþananlara... Canýn yanar da aðlayamazsýn ve çarptýkça eksilen yüreðimin acýmasýz eziyetlerinden bakýþlar fýrlar ya Aþka, Ýþte böyle bir þey bu sevda, Ama ben ölmedim.. Bekliyorum hüzün yalnýzlýðýnda... Seni sevdiðim Ýstanbul Gar’ýnda. E.Þeker
Sosyal Medyada Paylaşın:
evren şeker Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.