SESSİZ HIÇKIRIKLAR...

Gözyaþlarým dondu kaldý,
Titreþiyorlar peþinden.
Ellerim?
Ellerim nasýl yalnýz?
Sanki ayrýlmýþlar eþinden...
Gözlerimde yalnýzlýklar dolaþýyor, yol uzun,
Sesin, nasýl uzak, duyamýyorum,
Kilitlendi mi þimdi tüm kapýlar?
Yerde, kýrýk anahtarlarýn þýkýrtýsý...
Aðlayan kim bu meþ’um gecede?
Nasýl kararmýþ ufuklar...
Ne rüzgâr, ne bir ses,
Bir nefes,
Pencereler ardýndan duyulan sessiz hýçkýrýklar...

Dýþarý savrulan perdelerden dökülüyor âhlar,
Bir sessiz hýþýrtý,
Göðe yükselirken düþüyor yerlere günahlar...

Hayâl meyâl görünüyor gecede,
Pencerenin pervazýna yapýþmýþ sanki eller,
Savrulmaya hazýr bir vücudu engeller gibi,
Titremekteler...

Sokak lambasýnýn altýnda ýþýldýyor henüz sönmemiþ bir izmarit,
Dumanýnda hâlâ tütüyor acýlar,
Kaldýrým taþýna yaslanmýþ gibi, omuz omuza aðlýyorlar...

Gecenin siyah örtüsü sarýyor bahçeleri,
Aþýnmýþ tahtalarda hüzün ninnisi,
Kapýda üþümüþ bir çýngýrak
Yalnýz, yorgun bir bekleyiþte ki,
Hasreti doluyor boynuna rüzgârlar,
Karýþýyor sesine,hüsranlý iniltisi...

Simsiyah þalýný katladý gece,
Topladý evlerden bahçelerden,
Duyulan bir kaç piþman hece,
Artýk duyulmaz oldu nicelerden, nicelerden....

Bekle beni!
Dönülmeyen ufuklarda yine beraber,
Bekle!
Çâresiz sana uzanmýþ...
Çâresiz,
Sana uzanmýþ bu hayâl elleri...

Hâlenur Kor



Sosyal Medyada Paylaşın: