Boşluk ve Ben

Buðulu bir ilkbahar sabahýna
Aðrýlar içinde merhaba dedim
Dýþarýda ince ince yaðan yaðmur
Doldurulamayan boþluklardan
Sýzýyor âdeta

ki

Ben her defasýnda gidiþinle
Kahroluyorum
Yaðmur dýþarda deðil,
Sanki yüreðimde yaðýyor
Delicesine...!

Bir zamanlar beraber baktýðýmýz
Pencereden
Þimdi ben sensiz bakýyorum
Yaðan yaðmura,
Yaðmurdan sessizleþen sokaða
Bahçede ki devasa
Çam ve kavak aðaçlarýna

Fakat
Ne gariptir ki hiç bir þey
Görmüyor, hissetmiyorum
Kalbim tekliyor, yüreðim daralýyor,
Nefes alamýyorum...!

Halbuki
Varlýðýn ne çok sevdirmiþti
Kapalý havalarý
Pencereden bakarken,
Gördüðümüz her þeyden
Sevdamýz nasiplenir,
Kavak aðaçlarýnýn gölgesinde
Sürgün verip büyür de büyür dü

Çam aðaçlarýnýn heybeti
Her duvarý
Sevda diye aðlayan yuvamýzýn
Temeli kalesi olur da
Can bedenden çýksa da
Yüreklere kazýnan sevda
Bitmez Baki...!
dedirtirdi

Ýki kalpten fýþkýrarak
Tek kalpte can bulan
Sevdamýz gibi
Bakmaya doyamadýðýmýz
Görmek için can attýðýmýz
Göðe yanyana uzanýrken
Tek aðaç görüntüsü veren
Ýki kavak aðacýný görmek için
Bir zamanlar sonuna kadar
Açtýðýmýz perdeleri
Þimdi görmemek için sýký sýký
Kapýyorum...!

Kavak aðaçlarý hala orda
Bütün heybetiyle
Göðe yükseliyor
Yaðmur yine yaðýyor...!

ama

Yüreklere Biz deye kazýnan
Büyük sevdadan
Geride kocaman bir
BOÞLUK ve BEN...!
býrakarak



03.02.2016 Ankara P.ÇETÝN
Sosyal Medyada Paylaşın: