Þaþýrdým; postacý mektubunu getirdi bugün.
Telefon, bilgisayar varken;Sen mektup yazýyordun.
Þaþkýnlýðým kat kat arttý, mektubunu okurken,
Ne tanrýya nede bana ,yoktu sitemin.
Tam tersine sevgi doluydu sözlerin,
Bir gün bir yerde ,görüþmek umuduylaydý vedaýn.
Dikkatimi çekti iki cümlen,
‘’cesaretin yoksa aþka niye sevdin?’’
‘’Korkuyordun aþktan niye umut verdin?’’
Yazarken elin titremiþ ,aðlamýþsýn,
Belli ki bu soruyu sen kendine sormuþsun.
Ama cevabýný benden istemiþsin...
Dön bak birlikte yaþananlara,hatýralara..
Bir ölümdü kalan ,yaþatamadýðýn bana ,
Ölümüne sevmekti öðretemediðim sana..
Rüya deðil; gerçek sözlerdi verdiðim sana,
Hayalden bile ýrak yalanlardý, verdiðin bana..
Þimdi düþün kimin cesareti yok? Ölümüne aþka..
Sen desende ’’Bir gün bir yerde görüþmek umuduyla’’,
Ben bitiriyorum son mektubumu, ‘’Elvedaýyla’’.
Okurken güleceksin son cümlem ‘’Elvedaa’’,
Madem bitti niye yazdýn diye anlamsýzca,
Sanacaksýn ki; seviyorum seni hala,
Aþký öðretemediðim; sakýn aldanma,
Bu mektubu yazdýran tek duygu ACIMA!!!