Tutunacak dalým sýðýnacak bir koyaðým yok artýk. her celsede maðlup adýmlarým. kime dokunsam ellerim kül bucaksýz. Kim dersen ben ki benliðime yetimim. malum yazgým kül rüzgar savrulsun . Ben artýk ben deðilim beni de yaksýn savursun. Neyse ne iþte... beni sorarsan yaþýyorum nefes alýyorum bir þekilde... her dem, her rüzgar da içip sýçýp kendimi savuruyorum. Daha ne ki... hiç olmazsa kendimi kaybettiklerimle vuruyorum. Gelme zaten. Lakin giden benden gider.Aldýðým nefes baktýðým resim duvarlar gibi soðuk ki öptüðüm kadýnlar acýlarý içinde mavzer kurþunu. ...sonra yüzüm aynada kýrýlmýþ dökülmüþ bir mazi. söyle bana caným hangi parçam bir sen veya baþkasý eder. Ben toplayamýyorum kendimi. þimdi bul beni bulabilirsen....
Sosyal Medyada Paylaşın:
bülent öztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.