Sokakta kimseler yok.
Ve yaðmur yaðýyordu.
Köpeklerde sinmiþ,
Duvar çýkýntýlarýnýn altýna.
Hiç seslerini çýkarmýyorlardý.
Tir tir titremek,
Gözlerini yaðmurdan kaçýrmak,
Onlarla beraberdi.
Oysa ne kadar da,
Güzel yaðýyordu yaðmur.
Yorgunluðum ve yalnýzlýðým,
Böyle hissettiriyordu belkide.
Yaðmur !
O sokaðý, hapsetmiþti sanki.
Her gün kalabalýktan !
Adým atmaya korktuðum o sokak,
Bugün, bugün !
Oyuncaðý olmayan bir çocuktu adeta.
Ve arnavut kaldýrýmlarý,
Onlarda sevmemiþti yaðmuru.
Hemen içine çekiyorlardý çünkü.
Yalnýzlýðým,
O yaðmurda yürümeye aþýkken.
Herkes, her þey,
Kaçýyordu, korkuyordu, içine hapsediyordu onu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.